به دوردست ها باید سفر کرد
وگاهی حتی درغُربت باید زیست
تنها باید ماند ازدستِ و زبان های تلخ
جایی باید رفت که طعمِ نبودن را به دیگران چشاند
و این برای انسان سخت نیست
وقتی بداند درمیان جمعی ست که دورند از او.
دلهای دور را همان بِه که ازخود راند.
درسلامتی و شادی ها وقتی نیستند
بگذار درغم ها و زمین خوردن هایمان هم نباشند
شیعه را غریب مُردن و غریب ماندن خوش است
چه بسا برای غریب همان بس که
امامِ همیشه حاضرش
در تک تک لحظه های زندگی اش
همراه و رفیق و مولای اوست .
همان که
مونسِ شب های سرد و تاریک دنیایش بود
همان نیز مونسِ شبِ اولِ وداع با دنیایش می شود
همان که پایین پایِ سردش درقبر می نشیند
و مدتی هم بالای سرش او را نوید و بشارت می دهد
که من علی بن ابی طالب هستم
همان که او را دوستش داشتی; بدان که به تو ;
سود خواهم رساند.
آری غریب یاورِ غریب می شود
امامِ یاورِ سرباز می شود.
ما صاحب داریم;
همه دنیا و اهلش رهایمان کنند
باکی نیست.
آنکه باید ازما سراغی بگیرد;می گیرد
زود به زود هم می گیرد.
و آنکه باید به شِکوه هایمان گوش فرا دهد;
گوش می دهد.
و آنکه باید به دل های شکسته مان ;دل بدهد;
دل می دهد
ای دل آرام باش;
امیرالمومنین علیه السلام با توست.
تو را به غیر چه کار؟!
#آتش _نسوزد_ پیکرم _چون _غلامِ _حیدرم
#بی راهه _مرو _ساده ترین_ راه _حسین_ است
#اللهم _عجل _لولیک _الفرج
درباره این سایت